Το πρώτο μέρος του Χάρτη της βλάστησης του Άλσους είναι έτοιμο. Διανεμήθηκε και αναρτήθηκε στη σελίδα «Χάρτες» του ιστολογίου.
Αυτή η σελίδα αφορά χάρτες που πιο δύσκολα αποτυπώνονται σε χαρτί (αν και σκοπεύουμε να το κάνουμε και αυτό). Αφορά τους χάρτες που περιλαμβάνουν όσα κάποτε ζήσαμε εδώ γύρω ή όσα θα θέλαμε να ζήσουμε, με μόνη προϋπόθεση να θέλουμε να τα μοιραστούμε.
Χωρούν εξίσου τα λιοντάρια για όσες τα πρόλαβαν, η λιμνούπολη για όσες πλατσούρησαν στα νερά της, τα κρυφά ραντεβού για όσες ήταν εκεί και όσες τα έχασαν, τα πεσίματα όσων σκόνταψαν, τα γέλια και τα παιχνίδια παιδιών που μεγάλωσαν, οι παραστάσεις του «Ελεύθερου Θεάτρου» και οι παραστάσεις του θεάτρου της ελεύθερης (ή λιγότερο ελεύθερης) ζωής.
Επίσης χωρούν μια χαρά οι απομιμήσεις πυραμίδων που έχτισαν προ αμνημονεύτων χρόνων χωρικοί από τα Μεσόγεια για να επισημάνουν το δρόμο προς το βουνό (τις κορυφές των οποίων εντοπίζουμε ως γνωστόν και σήμερα εκεί ψηλά, παραπλεύρως της δυτικής εισόδου), όπως και τα σχέδια προσεδάφισης των κατοίκων της Αφροδίτης σε 133 χρόνια ακριβώς (2.12.2142).
Όλα χωρούν αρκεί να τα σκεφθείτε και να καθήσετε να τα γράψετε, να τα ζωγραφίστε, να τα σκαλίσετε κλπ κλπ. Περισσότερες λεπτομέρειες για τη συλλογή τους θα αναρτηθούν αμέσως μόλις έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τη συλλογή τους.
Προς το παρόν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη διεύθυνση: alsospagkratiou@gmail.com
Εναλλακτικά, υπάρχει και η φόρμα σχολίων λίγο παρακάτω (μετά το απόσπασμα που ακολουθεί)…
Ομίχλη και μέσα στην ομίχλη θαμπά τα παλιά τα χρόνια, η μαμά σου κυρία Ευλαμπία, με τα κατσάρια, εκ των καλυτέρων κυριών της συνοικίας μας – Βατραχονήσι – να φωνάζη:
– Χαράλαμπε! Κακοχρονονάχης, βρωμόπαιδο, δεν άφησες ψίδι, βρε… Δεν άφησες ψίδι…
Στο δρόμο, αραμπάς περνάει, σκόνη γίνεται και περνάει κι ο άλλος, “το μαστίχι με τον πήχυ”, νερό Αμαρουσίου σε στάμνες και “ποιος έχει παλιές καρέκλες για φτιάξιομοοοο”. Μια βρύση, εκατό τενεκέδες, σταμνάκια, κιούπια, ναρθη το νερό να γεμίσουμε, εποχή χίλια κι εννιακόσα και είκοσι κι εφτά, αραιά τα ταξιά του Εβραίου, μόνιππα, πολιτσμάνοι με μπόττες, ρομβία “στης νύχτας τη σιγαλιά”, επιγραφές “ξυλάνθρακες και πυρήνας”, ψάρια στα πανέρια, ωραίος καιρός κι ο Χαράλαμπος πιτσιρίκος να κλωτσάη πέτρες, να και τούτη, να και κείνη, μαντάρα τα παπούτσια του και να μασάη καρπαζά πλέντυ από τους μεγάλους, “άει φύγε, ρε Σπόρο, τι δουλειά έχεις με μας”. Και τ’ άλλα παιδιά, ο Διονύσης, ο Ιάκωβος ο Εβραίος, ο Γιώργης ο κεφάλας, μ’ ένα τόπι από πανί, “παίζουμε δίτερμα;”…
Νίκος Τσιφόρος, Παραμύθια Πίσω από τα Κάγκελα
Συνέλευση Άλσους Παγκρατίου 
Μια νέα πόλη διαμορφώνεται καθημερινά πάνω στην παλιά. Νέα βουνά με νέα βλάστηση μας κόβουν τη θέα στις γκρίζες πολυκατοικίες. Ο Δήμαρχός μας με κατανόηση σταμάτησε να κόβει κλήσεις για τα τζιπ που παρκάρουν στο νέο τοπίο, στα νέα βουνά και τις κοιλάδες μεταξύ τους. Μπορείς να απαγορέψεις το barkin στη ζούγκλα? Και αφού η ζούγκλα είναι αμετάκλητη επιλογή κάθε κυβερνήτη που μπορεί να την κρατήσει μακριά του και η δημοτική αρχή αποφασίζει να επιδείξει μηδενική ενοχή. Έτσι επιτέλους η δημοτική αστυνομία θα επιτελέσει το αγαπημένο έργο της προηγούμενης κυβέρνησης: να επικουρήσει το έργο των αγροφυλάκων, που προσελήφθησαν 10 χρόνια μετά την επιτυχία τους σε διαγωνισμό του Μητσοτάκη κουρασμένοι από την αναμονή και με ένα τιτάνιο έργο να διεκπεραιώσουν: ως σκιάχτρα να φυλάνε τους αγρούς. Με τη ζουγκλοποίηση της πόλεώς μας οι αγροί επανήλθαν στην θέσιν τους με νέα μορφή (δε θα περνάμε έξω από το Χίλτον το ποτάμι για να πάμε εις την πόλιν): μετά από κάθε βροχή τα νέα βουνά χάνουν μέρος του υλικού τους, που μετατρέπεται σε λάσπη και βοηθά στη θερμομόνωση της ασφάλτου.
Και όλα αυτά για τα σκουπίδια! Αυτά που διαμορφώνουν νέα βουνά με το υλικό τους, αυτά τα ανακυκλούμενα σκουπίδια της κοινωνίας που μαζεύουν τα άλλα σκουπίδια αλλά όταν τελειώνει η σύμβασή τους τα απολύουν για λίγο (για να μη θεμελιώσουν δικαίωμα σε μόνιμη εργασία), αυτά τα σκουπίδια της πολιτικής, που αφού τα κάνουν σα τα μούτρα τους αλλάζουν πόστο «για να προσφέρουν από άλλη θέση» (βλέπε τα χάλια των νοσοκομείων)…Τα σκουπίδια που εκπέμπουμε στην ατμόσφαιρα και χτίζουν το επόμενο σπίτι μας, το θερμοκήπιο…
Με λένε Βάσω Τ., γέννήθηκα στην Καισαριανή και από τότε δεν άλλαξα στέκι. Το Παγκράτι, διπλανή γειτονιά, για το γυμνάσιο, τον κινηματογράφο, τη βόλτα και αργότερα το θέατρο.
Παιδάκι, τις Κυριακές, με έφερνε ο πατέρας μου στο Παγκράτι, να δώ το λιοντάρι !!!!!!!!!! Το έχετε ξανακούσει ότι στο Άλσος Παγκρατίου σ’ ένα ρηχό πηγάδι είχανε τοποθετήσει ως έκθεμα ένα γέρικο λιοντάρι, που στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, γιατί η διάμετρος του λάκκου ήταν έλάχιστη, εβρυχάτο και μας έκοβε το αίμα, αλλά αυτό φοβόταν πιο πολύ από μας;;; Θέλαμε κι εμείς zoo βλέπετε. Πάντως, το Άλσος, γιατί ήταν άλσος, έπαιζε κι αυτό το ρόλο.
Φιλικά,
Βάσω Τ.
Θα ήμουνα 5-10 χρονών. Δεν μπορώ να προσδιορίσω… Ακόμα έχω τη γεύση και τη μυρωδιά από το «σαγανάκι» που σερβίρανε στο αλσος… υπήρχε καφενείο τότε… με πήγαινε ο παππούς μου και με κέρναγε… και ο καραγκιόζης έπαιζε παραδίπλα…. Στη παιδική χαρά τότε υπήρχαν κάτι σκαλωσιές.. Τουλάχιστον 5 μέτρα ψηλές…. Κι όλο σκαρφάλωνα… Κι η καημένη η μαμά μου, η καρδούλα της τό’ξερε πόσο το ευχαριστιότανε να με βλέπει να παίζω ανεβoκατεβαίνοντας εκεί πάνω…. 🙂 Και στις τσουλήθρες αμα ήταν κανένα παιδάκι μπροστά μου και φοβόταν να κατέβει… του φώναζα… «άντε μπιμπί μου»…. Σαν έφηβη περνούσα ατέλειωτες ώρες με το φίλο μου στα παγκάκια… Τι κλάματα, τι χαρές….. Και τώρα 20 χρόνια μετά 🙂 ο σκύλος μου με έκανε να θυμηθώ όλες αυτές τις όμορφες στιγμές… αλλά και να νιώσω βαθειά εκτίμηση που έχουμε αυτή την όμορφη όαση στο κέντρο της πόλης…. Απίστευτα σκυλοπαιχνίδια και δροσιά κάτω από τα πεύκα ακόμα και όταν η θερμοκρασία φτάνει τους 39 βαθμούς…. Νιώθω τυχερή!!!!
Ευχαριστώ Αλσος Παγκρατίου,
Μ